Megadeth - United Abominations
Megadeth'in yeni albümü United Abominations 15 Mayıs 2007'de piyasaya çıktı. Albüm hakkında yapılan eleştirilerin çoğu olumlu, ancak eski bir Megadeth hayranı olarak (yaklaşık 1988'den beri) çorbada benimde bir tuzum bulunsun istedim.
Öncelikle Vic Rattlehead'in yeni imajı (albüm kapağında görülen) 21. yüzyıla uyarlanmış. Açıkçası çok beğendiğimi söyleyemeyeceğim. Eski Vic daha karizmatikti bence. New York'daki Birleşmiş Milletler binasının bir Megadeth albümü kapağında 2. görünüşü bu, ilki 1986 tarihli Peace Sells... albümünde idi.
Müzikal açıdan bakıldığında genel olarak iyi bir albüm sayılabilir, prodüksiyon çok iyi (zaten Sabbat grubunun eski gitaristi Andy Sneap'in albüme en önemli katkısı bu bence) belki ama Dave Mustaine'in biraz kafası karışmış gibi geldi bana. Zaten en sağlam Megadeth dörtlüsü (D.Ellefson, M.Friedman, N.Menza) dağıldığından bu yana Megadeth'in eski tadı kalmadı zaten. Kadim dostu David Ellefson'la kavga edip ayrılması da bu kafa karışıklığını arttırmış bana kalırsa. Yani eski Speed/Thrash dönemi ile bu dönem arasında sıkışmış gibi geldi bana Dave Mustaine. Yani hem benim gibi eski hayranlarını memnun etmek hem de genç kesimin beğenisini kazanmak isteyince arada bir yerde kalmış albüm. Dave'in kafasındakiler şöyle sıralanabilir, albüm hızlı olmalı, şarkı sözleri politik içerik taşımalı, melodik olmamalı, bol bol gitar solo olmalı, sert olmalı, zaman zaman melodik olmalı (?) vb...
Albümün geneline bakınca bence en iyi şarkı ve ilk single A Tout Le Monde bence. 1994 Youthanasia albümündeki şarkıyı yeniden koymuşlar albüme. Kafa karışıklığının en önemli göstergesi bu bence. Wahington Is Next!'de Iron Maiden Wasted Years havası sezdim nedense ? Never Walk Alone ve United Abominations kayda değer şarkılar.
Albümü beğenip beğenmemek size kalmış ancak bu albümü Megadeth'in eskiye dönüşü olarak yorumlayanlar, eski albümleri kadar kaliteli bulanlara şaşmamak elde değil doğrusu. Nerde Peace Sells...But Who's Buying?, nerde So Far So Good...So What, nerde Rust In Peace. United Abominations bu albümlerin yanından bile geçemez.
Öncelikle Vic Rattlehead'in yeni imajı (albüm kapağında görülen) 21. yüzyıla uyarlanmış. Açıkçası çok beğendiğimi söyleyemeyeceğim. Eski Vic daha karizmatikti bence. New York'daki Birleşmiş Milletler binasının bir Megadeth albümü kapağında 2. görünüşü bu, ilki 1986 tarihli Peace Sells... albümünde idi.
Müzikal açıdan bakıldığında genel olarak iyi bir albüm sayılabilir, prodüksiyon çok iyi (zaten Sabbat grubunun eski gitaristi Andy Sneap'in albüme en önemli katkısı bu bence) belki ama Dave Mustaine'in biraz kafası karışmış gibi geldi bana. Zaten en sağlam Megadeth dörtlüsü (D.Ellefson, M.Friedman, N.Menza) dağıldığından bu yana Megadeth'in eski tadı kalmadı zaten. Kadim dostu David Ellefson'la kavga edip ayrılması da bu kafa karışıklığını arttırmış bana kalırsa. Yani eski Speed/Thrash dönemi ile bu dönem arasında sıkışmış gibi geldi bana Dave Mustaine. Yani hem benim gibi eski hayranlarını memnun etmek hem de genç kesimin beğenisini kazanmak isteyince arada bir yerde kalmış albüm. Dave'in kafasındakiler şöyle sıralanabilir, albüm hızlı olmalı, şarkı sözleri politik içerik taşımalı, melodik olmamalı, bol bol gitar solo olmalı, sert olmalı, zaman zaman melodik olmalı (?) vb...
Albümün geneline bakınca bence en iyi şarkı ve ilk single A Tout Le Monde bence. 1994 Youthanasia albümündeki şarkıyı yeniden koymuşlar albüme. Kafa karışıklığının en önemli göstergesi bu bence. Wahington Is Next!'de Iron Maiden Wasted Years havası sezdim nedense ? Never Walk Alone ve United Abominations kayda değer şarkılar.
Albümü beğenip beğenmemek size kalmış ancak bu albümü Megadeth'in eskiye dönüşü olarak yorumlayanlar, eski albümleri kadar kaliteli bulanlara şaşmamak elde değil doğrusu. Nerde Peace Sells...But Who's Buying?, nerde So Far So Good...So What, nerde Rust In Peace. United Abominations bu albümlerin yanından bile geçemez.
Labels: Megadeth, United Abominations